از شهر تو باید بروم خوب بدانم

 غم این بازی تقدیر دگر سوخته جانم

 ولی ای دوست به چشمان تو سوگند

 بی تو حتی دو سه روزی نتوانم

 به دیار دگری زنده بمانم

 بی تو ای هستی دلبرده ی من

 بی تو ای عشق قسم خورده من

 بی تو من گم شده ی دشت وجودم

 بی تو ویران شده بود و نبودم

 تو صفایی ، تو دل آرامترین نغمه پر شور وفایی

 تو خود عشق و منظور وفایی

 چه بگویم ؟!

 دلم امشب به خدا تاب ندارد

 دگر از فکر سفر خواب ندارد

 ماه شب های شکوفایی من

 کوچه پس کوچه تنهایی من

 بی تو جز سایه ی مهتاب ندارد

 نازنینم !می روم من ... بی تو بر شانه ی خسته می برم من

 کوله بار خاطرات آشنایی ...

 یاد آن لحظه و دیدار رهایی

 و غم تلخ پر از سوز جدایی

 بی تو من پیرم و سرگشته و آواره ترینم

 نازنینم ! بی تو گمگشته ترین در به در روی زمینم

 من ندانم بعد من یادم کنی !

 گاهگاهی در کلامی مهربان

 یا از حصار آهنین هجر خود

 روزگاری آخر آزادم کنی

 یا گذاری در قفس نالان و حیران من بمانم ؟!